Falcor en Jamy

De twee liefste stippels ooit! Falcor kregen wij als pup in december 1998. Jamy hebben wij in juni 1999 als bijna twee jarige uit het DIN-fonds gekregen. Falcor kon niet goed alleen zijn, dus kreeg hij een opvoedende vriendin. Zij heeft hem inderdaad opgevoed, in goede en slechte dingen!
Jamy was bijvoorbeeld overtuigd van haar telekinetische gaven. Zij wist heel zeker dat als ze iets lekkers op tafel maar lang genoeg zou telekineuzen het lekkers naar haar toe zou komen. Falcor loste dat sneller op, als het moest klom hij gewoon op de tafel. Beiden waren er ook van overtuigd dat zij in alle bedden mochten liggen, graag onder de deken. Falcor presteerde het zelfs in de camper in de alkoof boven de cabine te klimmen!

Wij hebben ontzettend veel plezier gehad van deze twee ondeugden. Daarbij waren zij ook nog heel lief.
Jamy had de mooiste zwarte fluwelen oortjes ooit, naarmate ze ouder en grijzer werd verschenen de stippen in negatief. Toen ze niet meer goed kon zien, hield ze contact met ons door met haar scherpe neusje in onze benen te prikken. Toen ze veertien was gingen haar nieren slechter werken. Haar oostindische doofheid werd ouderdomsdoofheid. Ze wilde graag bij ons blijven, maar in maart ging het niet meer en is ze, bijna 15 jaar oud, ingeslapen. Falcor was weer alleen. Hij genoot van al de knuffels en aandacht, maar miste Jamy. Erg snel werd hij oud. Hij werd stram, doof en kreeg pijn. In oktober is hij veertien geworden. In november is hij naar zijn vriendinnetje gegaan. Veertien jaar is een lange tijd, maar was eigenlijk nog te kort. Wij zullen ze nooit vergeten.

Kim

Geboortedatum 6 oktober 1995
Overleden 1 augustus 2011

We hebben onze hond Kim, ons toppertje, een waterrat, op maandag 1 augustus 2011, moeten laten inslapen.

Ze is 15 jaar en 10 maanden oud geworden. Haar gemis doet ons veel verdriet. Maar de leuke en grappige dingen van Kim zullen bij ons altijd in herinnering blijven.

Yvonne en Bertil Smit

Skamander

Skamander
2 april 2001-30 juli 2011
In memorie
Op vrijdag om 6 uur nog lekker even samen het bos in, lekker even zwemmen en vader zwaan vertellen dat ik daar ook mag zwemmen. Thuis lekker gegeten. Maar om negen uur werd Skamander ziek en had ik al snel in de gaten dat het niet goed was. Het was inderdaad goed mis. Skamander is die nacht rustig ingeslapen. Ik kan er nog niet goed bij. Hij was mijn maatje en vriendje, we hebben samen in de vier en half jaar dat hij bij mij was veel meegemaakt. Ik had je graag een stuk ouder zien worden maar helaas het mag niet zo zijn. Je was mijn lieve, speels, soms wat arrogante Skam lieverd en ik mis je verschrikkelijk.
Rust zacht lief maatje van me. 

Marja Sterkenburg-Ockhuisen

Balou

Balou
Op 18 maart 2011 hebben wij afscheid moeten nemen van ons zonnetje in huis , Balou. Hij werd op 16 juli 1996 in Roemenië geboren en later mee naar Nederland gesmokkeld. Na drie jaar hier kwam hij in de DIN opvang terecht en sinds 6 september 1999 waren wij de gelukkige baasjes van hem. Hij was een energieke hond die nergens bang voor was en zelfs gek was van luchtballonnen en ook van vuurwerk was hij niet bang maar eerder nieuwsgierig.

Lange wandelingen over het strand en door de bossen waren zijn favorieten en ook autorijden vond hij altijd geweldig. Hoogtepunten waren de voorjaarsvakanties met het gezin in de bossen van Drenthe en de strandvakanties in Zeeland of op de Waddeneilanden , maar ook bij "verre " vakanties naar Normandië en Toscane kon hij zich naar hartenlust uitleven . Uiteraard was hij ook van de partij bij de DIN -activiteiten. Bij wandelingen was hij altijd herkenbaar met zijn onmisbare bal of stok in zijn bek. Bij de DIN spelen sleepte hij totaal drie prijzen in de wacht. In de zomer van 2008 moest hij een operatie ondergaan aan zijn aan een gescheurde kruisband en meniscus aan zijn linkerachterpoot , gevolgd door een operatie aan een gescheurde kruisband aan zijn andere poot , begin 2009.

Hierna takelde hij zienderogen af en waren lange wandelingen voor hem taboe geworden. De laatste keer dat we met hem een DIN activiteit bezochten was september 2010 in Delft , zonder dat hij ook maar aan iets meedeed. Dankbaar dat we zo'n lange tijd plezier met hem mochten hebben zal hij voor altijd in onze gedachten voortleven.

Henk en Jannette Bijkerk

Falco

Falco

 Op 26 april 1999 is Falco, vanuit het Din-fonds, bij ons gekomen. 
Wat volgde waren hele mooie jaren. We hebben van hem genoten. Falco kwam, zag en overwon. Was hij in het begin wat timide tegenover vreemde honden, na een tijdje wilde hij met alle honden vriendjes zijn en spelen. Niet alleen honden maar katten, vogels, paarden, koeien, hij vond alles even leuk.
Na onze verhuizing kreeg Falco een maatje, Demi. Demi is een teefje en wat in haar jonge jaren al heel wat had meegemaakt waardoor ze erg wantrouwend was naar andere honden. 










Falco leerde haar wat meer te vertrouwen in de goedheid van andere honden en nam haar, als het nodig was, in bescherming. Onder de leiding van Falco groeide Demi uit tot een heel andere hond. Ook met onze paarden kon Falco prima overweg. Helaas snoepte hij nog wel eens van het ‘mest-aurant’ maar ach, daar was hij hond voor….

Falco wilde het liefst overal bij zijn. Je mocht hem altijd wakker maken voor eten en hij heeft van het leven genoten. De laatste jaren liet zijn gezondheid het helaas wel wat afweten. Hij kreeg spondylose waardoor hij langzaam het gevoel in zijn achterhand kwijt raakte. Gelukkig had hij geen pijn. Begin 2009 heeft hij nog een aantal dagen bij de dierenarts aan het infuus gelegen vanwege een darminfectie maar daar is hij volledig van opgeknapt. En het laatste jaar had hij hartproblemen maar die waren met medicatie goed onder controle te houden. Falco had nog steeds enorm veel zin in het leven.
Twee weken geleden kreeg hij echter een maagtorsie. Deze keer kon hij nog geholpen worden maar het risico dat hij dit opnieuw zou krijgen was groot. Afgelopen weekend heeft hij opnieuw een maagtorsie gekregen die hem helaas fataal is geworden. Het besluit om hem in te laten slapen is ons zwaar gevallen maar hij was het enige juiste besluit. De pijn en het gemis is er niet minder om.

José Ulijn en Peter van Iersel, Liempde

Vasco

04-07-1997 † 26-05-2010 

Lieve en dappere Vasco Afgelopen nacht is mijn allerliefste maatje in zijn slaap overleden, Nadat ie vorige week woensdag aan ’n accute maagtorsie is geopereerd. Ik wist dat de kansen voor hem erg klein waren, maar wilde het toch graag proberen omdat Vasco zelf nog zo graag verder wilde! Dat heeft ie van de week dan ook wel laten zien. Tegen alle verwachtingen in, herstelde hij erg voorspoedig na de operatie, ik ben de hele week zo trots op hem geweest! En wat had ik een bewondering voor hem, dat ie nog zoveel vechtlust had om te overleven! Zelfs de veearts was het met me eens dat dit toch wel ’n hele taaie en dappere hond was, met ’n wel heel speciaal karakter. Zeker nadat hij de 2e dag na de operatie alweer als vanouds tegen hem begon te blaffen.... Jan had zelfs de doos chocoladebollen al bijna besteld die we zouden krijgen van hem als Vasje er door zou komen.... Maar helaas heeft mijn lieve Vasco na deze zware week toch de strijd moeten staken....Waarschijnlijk heeft hij ’n accute hartstilstand gekregen en is hij zonder veel pijn in mijn bijzijn gestorven. Het afscheid en het gemis dat nog komt valt me erg zwaar, maar ik moet er vrede mee hebben dat hij op deze respectabele leeftijd zo rustig is ingeslapen. Wat heb ik van het gekke beest gehouden en genoten!!! 

Hij is geboren op 4 juli 1997 en begin 1999 hebben we hem uit een asiel gehaald in Noord-Holland, het DIN-fonds genaamd.(Dalmatiër in nood, ’n asiel speciaal opgericht na de film: 101 dalmatiers en nadat de dalmaat ’n beetje ’n modehondje werd en bij de verkeerde baajes terecht kwam) Vanaf het eerste moment dat we hem ophaalde uit het asiel, was hij echt helemaal mijn hond, tjee wat hing hij altijd sterk aan me... maar als ik toen nog in Oss naar stal ging, kon hij niet mee omdat daar 2 herders woonden die niet van vreemde honden hielden. Maar dan bleef hij altijd bij mijn ouders in Ravenstein, waar hij ook erg genoot. Margriet ging bijna dagelijks met hem naar het bos omdat hij anders veel te veel energie over had. En ’s avonds maakte wij dan nog ’n hele lange wandeling met hem in het park of bij de maas langs de fiets. Later nadat we de bouwgrond voor de manege gekocht hadden, ging hij ’s avonds nog altijd met me mee naar de bouw waar we nog uren samen rond sjouwden. Toen we eenmaal in Berghem gingen wonen in de caravan was ie daar natuurlijk gewoon voortaan lekker de hele dag. En mijn god wat heeft ie daar gespeeld, de hele dag rennen, stokken zoeken, met balletjes spelen en vooral ook mij de hele dag in de gaten blijven houden.. hij verloor me dan ook nooit ’n moment uit ’t oog. Dat was ook de reden dat we begin 2002 Floyd erbij hebben genomen, die in het asiel in Oss zat. Echt bedoeld als maatje voor Vasco, zodat hij het dan mischien wat minder erg zou vinden als ie ’n keer ff niet bij me kon zijn, als ik moest rijden of lesgeven, Maar Vasco heeft zich nooit laten weerhouden om mij te blijven volgen. Uren heeft ie achter me aan gerend en ook als ik op het paard zat, ooit wel tot 2.00 uur ’s nachts bleef hij dat gewoon volhouden, dan rende hij gewoon steeds achter m’n paard aan waar ik op reed. Ik geloof niet dat ’n mens zich ’n trouwere kameraad kan wensen.

In de zomer van 2002 kreeg hij last van zijn nek en kreeg wat cooördinatie problemen. In eerste instantie was het niet helemaal duidelijk wat het nu was, ’n tumor of ’n nekhernia, na vele dierenartsen bezoeken bleek het uiteindelijk het laatste te zijn. We hebben hem aan deze nekhernia kunnen laten opereren bij Dr. Otterschot in Utrecht. Een erg riskante operatie waar hij gelukkig goed doorheen is gekomen. Daarna volgde ’n lange tijd van revalideren, dze tijd heeft ie weer doorgebracht bij mijn ouders omdat ie daar meer rust kreeg al hier bij mij op de manege. Jan en Margriet hebben verschrikkelijk goed voor hem gezorgd, en daar ben ik ze ook altijd erg dankbaar voor geweest! In december 2002 kwam hij weer thuis bij mij op de manege, en hier heeft ie dus nog ruim 7 jaar kunnen genieten van zijn paradijsje op aarde! En wat heeft hij mij nog veel plezier gebracht in al die tijd! En zeker ook in de laatste, voor mij zo moeilijke jaren is ie een hele grote steun voor mij geweest. Hij was echt altijd bij me en altijd vrolijk en opgewekt. Ondanks dat hij ouder werd en links en rechts wat ging mankeren. Ieder ochtend z’n pilletjes, Cortaphen, Prilactone, Furosamide en Fortekor en dan kon ie er weer de hele dag tegen. En inmiddels wisten alle mensen die op stal kwamen wel dat ze op moesten letten voor Vasje, iedereen kende ook wel allemaal mijn stopzinnetje: ”Pas op voor Vasco”! 


De laatste week ben ik ongeveer 24 uur per dag bij hem geweest om voor hem te zorgen na zijn operatie, en ik weet zeker dat hij nog erg heeft genoten van alle aandacht die hij van mij en alle andere kreeg. Zelfs de laatste avond was hij weer bij me met lesgeven en liep hij nog met me mee met afsluiten. Hij was tot het einde m’n aller trouwste en beste vriend. Wat zal ik hem ontzettend gaan missen! Maar ik moet me proberen te beseffen dat het voor Vasco zo goed is. Hij heeft ´n geweldig leven gehad met de grootste fanclub van heel Berghem e.o. Hij heeft genoten van ieder dag en ik van hem! Maar nu heeft hij de rust gekregen die hij verdiend.
Lieve lieve Vasje, bedankt voor alles wat je voor mij hebt betekend,je was mijn grote kanjer!
Lieve schat ik zal je ontzettend gaan missen en je nooit vergeten! Slaap lekker lieverd, ik hou van je!
Dikke kus en knuffel Lobke

Bongo

Onze vriend Bongo
Op zes augustus 2008 hebben wij de moeilijkste beslissing in ons leven moeten nemen en hebben we onze vriend Bongo laten inslapen. Zondag de derde was er ogenschijnlijk nog niets aan de hand en maandag was er totale uitval van het achterlichaam. De dierenarts vermoedde dat hij last had van een eerder probleem (vermoedelijk jicht) en heeft hem pijnstillers gegeven. In de avond merkten we dat er geen verbetering optrad en de arts heeft toen gezorgd dat we dinsdagochtend terecht konden in Utrecht voor verder onderzoek. Woensdagmiddag bleek er na het uitvoeren van de MRI scan een kleine afwijking bij de ruggenwervels en een verdere scan (met contrastvloeistof ) gaf aan dat er twee tumoren zaten. De kleinste van de tumoren zorgde ervoor dat de zenuwen naar het achterlichaam van Bongo werden geblokkeerd. De tumor was operabel maar dit zou een hele pijnlijke (langdurige) operatie worden met een net zo pijnlijke (langdurige) herstelperiode waarbij de kans dat Bongo ooit weer kon lopen kleiner was dan vijf procent.
Bongo heeft maar zeveneneenhalf mogen worden, de drie jaren dat hij bij ons was waren veel te kort. Het leven is niet altijd even eerlijk. Nooit meer mee hollen met het paard, nooit zal ik weer wakker worden van zijn kop als hij zin had om erbij te kruipen, nooit zal ik weer moeten lachen als hij uit de sloot kwam kruipen, nooit zullen we samen meer naar de kroeg gaan, nooit zal ik je dan ook vergeten.
Vaarwel oude struikrover en rust zacht.

Ray en Naomi van den Heuvel

Cyrano (Opa)

Cyrano (opa) Helaas hebben we onze oude vriend Cyrano op 14 februari moeten laten inslapen. Hij kon opeens niet meer opstaan of bewegen en na 2 dagen proberen ging het niet meer. Hij is net geen 13 jaar geworden en is bijna een jaar bij ons geweest.

Omdat ik in de evenementencommissie van het DIN-fonds zit hoorde ik van Cyrano die met 12 jaar nog in de opvang werd gebracht. Na lang nadenken vonden we dat ie zijn laatste tijd wel bij ons mocht doorbrengen. Hij was erg in de war door al dat verhuizen en had last van blaasontsteking na antibiotica kuur waren zijn darmen nogal in de war. Na veel zoeken met voer en alternatieve geneeswijzen kregen we dat in balans. Het duurde best lang voordat hij een beetje gewend was bij ons dus kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om hem nog te herplaatsen. (hij zou bij ons logeren tot er een betere plek voor hem was). 


Hij was nog hartstikke kwiek en liep nog met gemak kilometers mee op zijn gemak te snuffelen. Hij genoot van aandacht en durfde al snel ook op de bank te liggen. We hebben veel lol met hem en om hem gehad en denken met veel plezier aan hem terug. Geen etenswaren laten liggen in de buurt van opa want hij rook het door mijn tas heen (en een twix kun je best eten met papier en al) deuren openmaken was geen probleem. Een hond van die leeftijd is zoals ie is en een taaie was het zeker jammer genoeg kon hij de strijd niet winnen. Hopelijk zijn er meer mensen die een (oude) hond nog een kans willen geven het is niet altijd makkelijk maar ze hebben nog zoveel te geven. Dag lieve Cyrano hopelijk ben je nu weer bij je baasje. 
Corrie en Pieter

Juul

Netterden 29-01-2007

Dag lieve mensen van de Three Turnips.
Het is heel erg lang geleden dat ik samen met mijn man onze dalmaat Juul bij jullie uit het dinfonds hebben opgehaald.nl 25-05-1995. Een hele "lelijke" hond zeiden jullie met een kopvlek en heel weinig stippen hij was pas 14 maanden en was al bij 2 of 3 andere gezinnen geweest. Maar wel heel erg lief. Wij trokken de stoute schoenen aan en vertrokken vanuit de achterhoek om hem te bewonderen. Het was liefde op het eerste gezicht. Dank jullie wel dat jullie ons het vertrouwen gaven om voor zo'n prachtige hond te zorgen. (we hadden nl ook geen ervaring met honden). En inderdaad zo'n lieve aanhankelijke hond ook nooit geen problemen met hem gehad toen onze drie kinderen werden geboren. Maar helaas hebben we hem afgelopen November moeten laten inslapen hij was bijna 13 jaar oud. Het is nu Januari en we missen hem nog elke dag. Wie weet als de tijd rijp is komen we graag weer naar jullie om een dalmaat uit het din fonds te halen. Heel erg veel succes met jullie prachtig werk en geef alle honden die nu in het fonds zitten een dikke knuffel!
Anne-Marie Dellemann 

Sascha

Lieve SaschaVandaag, donderdag 25 januari 2007, hebben wij onze lieve Sascha (geb. 22-07-1991) moeten laten inslapen. Ze was 15 jaar, 6 maanden en 3 dagen oud. Alhoewel ze vorig jaar maart een herseninfarct had gehad, was ze daar toch redelijk van hersteld. Maar de laatste 2 maanden ging ze toch weer achteruit. Ze werd erg mager, haar achterlijf verzwakte en ze was gedesoriënteerd. Ze was gewoon op. Zelfs van de wandelingen die ze altijd zo graag maakte kon ze niet echt meer genieten. We zullen haar erg missen. Ze heeft altijd een bijzondere plek in ons gezin gehad. We zullen haar voor altijd in ons hart blijven dragen.
Sascha is eind mei 1993 als ex DIN-fondshond bij ons komen wonen, zie hiervoor ons verhaal bij Dalmatiërs op hun plek.
Peter, Margit, Sanna en Jonne Olijslager uit Dieren

Deejay

Op woensdagmiddag 12 juli 2000 ging wij naar het DierenTehuis Amersfoort , want we hoorden daar een hele lieve Dalmatier in het asiel zat. Daar aan gekomen zagen wij de Dalmatier in de grote ren buiten lopen en hij wou gelijk naar ons toe. De beheerder van het dierenasiel vroeg voor welke hond we kwamen. Natuurlijk kwamen we voor die Dalmatier en toen mochten we even gaan wandelen met hem. We waren gelijk helemaal verkocht. Deze lieve hond namen we gelijk mee. Hij heette Deejay, een hele mooie naam. Toen we thuis kwamen is Edwin naar de dierenwinkel gegaan en hij heeft daar een mooie mand voor Deejay gekocht en een mooi kussen erin. Toen Edwin daar mee thuis kwam en we hadden de mand in de kamer gedaan , sprong Deejay gelijk in de mand. Deejay dacht zeker:”haha , die mand is lekker voor mij!”. Toen we Deejay voor het eerst alleen lieten, hadden we nog niet door dat Dalmatiers hele slimme lekkerbekken zijn. Het brood lag daarom voor het grijpen.


 Tot onze verbazing had Deejay niet het hele brood opgegeten, maar er keurig netjes een paar sneetjes uitgehaald. Je merkte het bijna niet. Natuurlijk lieten we Deejay ook eens gauw op bezoek gaan bij de familie en hij maakte zich daar meteen legendarisch. Meneer zag een pak brokjes op de wasmachine in de keuken staan. Hij pakte dit pak, liep ermee naar de kamer, zette het midden in de kamer neer en ging er verwachtingsvol naast zitten. Deejay kon ook erg goed deuren openmaken. Dat was erg handig als je de sleutel was vergeten. Maar Deejay kom ook goed deuren op de knip doen! Bij Carins vader haalde hij altijd grapjes uit. Als haar vader buiten stond om de duiven te voeren, deed Deejay gauw de keukendeur op de knip en kon pa mooi niet meer naar binnen! Toen het een keer erg warm was en wij buiten aan de barbecue zaten, deed Deejay ook de deur op de knip. Hoe kwamen we nu weer binnen ? Iedereen met ladders en trappen in de weer, maar niemand slank genoeg om door het bovenraampje te klimmen ! En Deejay maar triomfantelijk kijken. Toen kwam Edwin op een goed idee. Hij liep om het huis naar de voordeur en riep dat Deejay moest openmaken. En dat deed de kleine guit. DeeJay ging altijd graag met ons mee op vakantie. We huurden dan ieder jaar een huis in Ligueil, in het Loiregebied. Met een hele grote tuin en midden tussen de velden. Deejay was altijd ontzettend blij dat hij mee naar Frankrijk mocht , want daar mocht hij altijd lekker buiten lopen de hele dag. Hij wilde de hele dag achter zijn bal aanrennen. Zelfs afgelopen zomer nog trok hij zijn sprintjes. ’s Morgens maakte Deejay Edwin wakker. Hij wilde dan rennen door het korenveld en spelen met de bal. Maar vooral wilde hij dat Edwin naar de bakker ging. Als we gingen ontbijten, ging Deejay altijd blaffen , want hij wist dat er altijd een bruin broodje voor hem was gehaald en hij was echt verzot op het Franse brood. Maar hoe vrolijk Deejay ook was en hoezeer hij steeds weer probeerde actief te zijn, hij ging steeds slechter lopen en zakte steeds vaker door zijn pootjes. 


De laatste maanden ging het snel bergafwaarts en veel eerder dan wij hadden gehoopt en verwacht, kwam het moment dat het echt niet meer ging. Lieve Deejay , Op vrijdag 3 november 2006 moesten wij afscheid nemen van jou, lieve schat! Je kon gewoon niet meer , je zakte steeds door je achterpoten . Je was al 12 jaar oud. Opeens ging het helemaal mis met je , want je kreeg heel veel pijn in je achterpoten en kon moeilijk nog lopen. Al had je pijn , toch ben je voor ons door het vuur gegaan. Soms lag je hulpeloos in de keuken. Vaak blafte je midden in de nacht om hulp, omdat je weer ergens lag en niet op kon staan. Uiteindelijk moesten we besluiten om je maar uit je leiden te verlossen. Je bent in de armen van Edwin heel zachtjes gaan slapen. We missen je nog elke dag , we houden heel erg veel van je . Maar je blijft voor altijd nog onze lieve Deejay. 
 Rust zacht lieve Deejay , wij zullen je nooit vergeten. 

Spike

Dit was onze lieve , Hij kwam, zag, en overwon !
Deze schat heeft ons goed bezig gehouden en daarom missen we hem ook zo erg. Hem in laten slapen is het beste voor hem geweest, maar o wat doet het zeer !!! Zijn streken waren net als zijn stippels ontelbaar, maar deze hond was uniek en heeft ons zoveel plezier en liefde gegeven. Altijd deed hij wel weer wat zodat je om hem moest lachen. Wij vergeten hem echt never nooit niet !!!!! Rust zacht lieve Spike, dikke kus, je bent voor altijd in ons hart !!!!
Marco en Maeycke”

Tess

Vandaag ( 5 april 2006) heb ik mijn allerliefste Tess moeten laten inslapen. En daarna heb ik haar laten cremeren. Tess is dus een ex dinfondsmonster, vraag dat maar eens aan Anita hoe ze was, zo vind ik nooit een hond meer. 
Ik mis haar nu al maar ik moest haar laten gaan want ze was gewoon op.
Ze is 13 jaar geworden waarvan ze 7 gelukkige jaren hier heeft gekend. Ze was echt MIJN hond, we waren een span zoals je kunt lezen in mijn verhaal. Nu is mijn vraag (suggestie): Is het mogelijk van op de dinfonds-site een appart plekje te reserveren voor ex dinfondshonden die overleden zijn en waar de baasjes een paar woorden over willen neerschrijven en een paar foto's erbij plaatsen? In apparte mail een paar foto's van Tess en eentje van de urne. 


 Heb een speciaal handgemaakt exemplaar uitgezocht waarvan er op de hele wereld geen tweede hetzelfde te vinden is omdat Tess ook heel speciaal voor mij was. Groetjes, Een zeer ongelukkige Aleida dat ze haar beste vriendin kwijt is, maar die zich wel goed voelt bij de beslissing die ze genomen heeft. Hieronder hetgedichtje dat special voor tess is gemaakt door Aleida.











Tess 8 maart 1993 - 5 april 2006
Lieve Tess,
Geheel onverwacht via het DIN-Fonds kwam jij in mijn leven en kon ik je al mijn liefde en goede zorgen geven.
Wij samen hebben toch veel meegemaakt maar we zijn er( ook alweer samen ) door geraakt.
Iedere dag dat praten tegen mij dat maakte me juist zo blij.
Jouw geblaf klonk in mijn oren als muziek, echt Tess...op dat gebied was je gewoon uniek!!
Nu ben je er niet meer en dat doet toch zo'n zeer.
In mijn gedachten zijn we bij elkaar maar dit verlies valt zo zwaar.
Jouw urne staat hier in de kast en ik neem ze iedere dag een paar keer vast.
Ik zal jou NOOIT vergeten liefste Tess, dit mag je weten.
Ik heb je begeleid tot aan de regenboogbrug-poort, het laatste wat ik voor je kon doen en dat is zoals het hoort.
Daar word je nu weer fit en gezond
TESS JE BENT EN BLIJFT EEN WERELDHOND!!!!!